Je ziet deze orthodoxe Joden ook altijd snel lopen, ze hebben het altijd druk. Ze kunnen hun tijd nl. beter besteden aan het bestuderen van de schriften. je ziet ze lezen bij de busstations, in bussen of lopend op straat. Alleen nóóit op de sabbat; die dag is bestemd voor zaken waar ze anders geen tijd voor hebben.
Huwelijken worden geregeld door koppelaars die we ook al vaak in het hotel hebben gezien. Trouw je niet met iemand van je eigen ‘groep’ dan wordt je verstoten en kun je ook nooit meer terugkeren in de leefgemeenschap. Geboortebeperking kent men niet en je ziet ook vaak heel grote gezinnen van maar liefst dertien kinderen of meer. Wanneer de vrouwen trouwen worden ze kaal geschoren en dragen een pruik of doek op het hoofd. Hierdoor lijken al die vrouwen ook op elkaar. Ze dragen allemaal het zelfde pruikje, modelletje Mireille Matthieu, met een strak geknipte pony. De mannen worden dan niet in verleiding gebracht want de buurvrouw ziet er hetzelfde uit als zijn eigen vrouw en dan kan hij heel zijn aandacht blijven schenken aan zijn gezin en bestudering van de heilige Schrift. Ze dragen ook geen synthetische kleding, het materiaal waar hun kleding van gemaakt moet zijn van dierlijke materialen die in de ark van Noach zaten.
De kinderen van de ultra-orthodoxe Joden gaan gescheiden van andere kinderen in speciale busjes naar school. Zo kunnen ze beslist niet in aanraking komen met anderen en andere levenswerelden. De meisjes gescheiden van de jongens. Van ’s morgens 8:00 uur tot soms ’s avonds 21:00 uur of zelfs 22:00 uur gaan ze naar de aparte scholen waar ze ook onderwijs krijgen in de heilige schriften. Ze hebben ook aparte speelgoedwinkels in de wijk. Dieren die niet in de Ark van Noach zaten, kennen ze niet. Dit zijn onreine dieren en ook niet te koop als speelgoedbeest in een winkel. De kinderen zien er ook ongezond uit. Hoe kan het ook anders; alleen maar studeren, geen vakanties, geen ontspanning en dan maar niet te spreken van de vele inteelt die hier op grote schaal voorkomt. Kinderen kunnen vaak met hun drie jaar al lezen zodat er geen tijd wordt verloren om zo vroeg mogelijk de schriften te bestuderen. Ik denk dat dat ook de reden is dat je veel van die kleine kinderen al met die brilletjes met glazen als jampottenglaasjes ziet lopen. Die zitten de hele dag van vroeg tot laat in die boeken te lezen. Wat een verschrikkelijk leven in mijn ogen.
We gaan een boekwinkeltje binnen en zelfs de kleurboeken voor de kinderen zijn aangepast. Overal moet men iets van leren. Staat aan de linkerkant op een bladzijde in een boek een tekening van een kind die een schooltas vast heeft met de tekst: ‘returning lost property’ en ook in het Hebreeuws natuurlijk er boven. Dan staat er op de rechterpagina de zelfde tekening met tekst en kunnen de kinderen die inkleuren. Alles, maar dan ook werkelijk alles, is geënt op de Heilige Schriften.
We nemen een taxi en laten ons in oud Jeruzalem afzetten in de Joodse wijk. Daar moeten we toch zeker een menora kunnen ‘scoren’. Jawel dat lukt. Als we de prijs vragen gebeurd er iets wat we nog nooit mee hebben gemaakt. De zilveren menora wordt op een weegschaal gezet en het gewicht bepaalt de prijs.
Rond 14:00 uur zijn we weer terug in het hotel. We hadden gevraagd zelfs eventueel tegen betaling om de kamer langer te kunnen hebben omdat we pas ’s nachts vertrekken. Dat was een aantal dagen geleden geen enkel probleem volgens de receptioniste. Maar vandaag is het ineens een groot probleem. Het kan niet! Geen discussie mogelijk! Dus gaan we onze koffers maar pakken want om 15:00 uur moeten we onze kamer hebben verlaten. Dat wordt nog een lange middag en avond….. Na de koffers te hebben ingepakt maken we een wandeling in de buurt want de sfeer is gewoon niet prettig.
We zijn op zoek naar een leuk restaurantje en jawel dat vinden we. Restaurant Monitin waar Palestijnen de scepter voeren. Als we ’s avonds gaan eten herkent de man ons nog van ’s middags en de hele tafel wordt vol gezet met allerlei hapjes. Het kan niet op. Het is vooral gezellig en ook lekker en toch een mooie afsluiting van onze reis door Israël.
Om 20:45 uur zijn we weer terug in het hotel en gaan we in de lobby zitten en wordt het wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. We drinken nog maar een glaasje en kunnen het toch niet nalaten om eens op de verdieping te gaan kijken waar onze kamer was. De deur staat open en er moet nog steeds schoon gemaakt worden. Dat is nu dat hautaine gevoel van de Israëli wat we de hele reis gehad hebben.