Vandaag vertrekken we vanuit Aqaba naar Israël. Onze koffers zijn bijna niet meer te tillen na een weekje Syrië en Jordanië, straks bij de grens met Israël zal het toch moeten. Om 12:00 uur worden we door een taxi opgehaald. De chauffeur wil me graag van John kopen voor een prijs van 25 kamelen. John moet even nadenken… als de chauffeur dertig kamelen had geboden was het een goede deal geweest, nu dus maar niet! (grapje). Gepakt en gezakt arriveren we om 13:00 uur bij de grenspost Aqaba – Eilat. Na het betalen van de uitreisbelasting, sjokken we als twee emigranten met heel ons hebben en houwen door een stuk ‘niemandsland’ naar de Israëlische grens. Een 7 m brede grensstrook van prikkeldraad scheidt de twee landen maar sinds de zomer van 1994 is er een vrije doorgang voor toeristen. Maar er is zo’n gespannen sfeer. Geweren in de aanslag en constant overleg tussen de diverse militairen aan de grens. We krijgen een kaart waar drie stempels op moeten. Eén stempel als we door de security heen zijn, één stempel voor de paspoortcontrole en de laatste stempel is voor de koffercontrole. Na alle controles doorlopen te hebben en alle stempels op onze kaart mogen we verder lopen met onze koffers aan de hand. De hekken worden geopend en we zijn in Israël. We regelen een taxi en met een grote dikke Mercedes worden we naar het vliegveld gebracht voor onze vlucht van Eilat naar de hoofdstad Tel Aviv vanwaar we onze rondreis door Israël zullen starten.
Op de luchthaven is overal controle, als iemand ergens heeft gezeten en opstaat komt meteen iemand kijken of er iets ligt. Continue worden de prullenbakken gecontroleerd en achter stoelen en banken gekeken of er ook maar iets ligt wat staatsgevaarlijk kan zijn. Het geeft meteen een onbehaaglijk sfeertje. Dan moeten we eindelijk gaan inchecken. De koffers moeten open en een reeks van vragen wordt afgevuurd. Heb je zelf je koffer ingepakt? Heb je het zelf afgesloten? Heb je je koffer de hele tijd in de gaten gehouden? etc. etc. De antieke dolk uit Syrië en het antieke geweer uit Jordanië moeten we inleveren. Die gaan via de cockpit de reis naar Tel Aviv maken. Nu nog de stempels in het paspoort. In Israël doen ze niet moeilijk over het feit dat we al een stempel van Syrië in ons paspoort hebben staan. Twee weken geleden waren we Syrië niet ingekomen als we een stempel van Israël in ons paspoort hadden gehad. Onze eerste indruk in Israël is dat de mensen hier niet zo vriendelijk zijn als in Syrië en Jordanië. Om 15:40 uur vliegen we naar Tel Aviv; een vlucht van zo’n 35minuten. We landen op de Ben Gurion Airport waar we in een soort ‘garage’ onze koffers en de antieke dolk en geweer terugkrijgen. Na een tijdje wachten worden we door een busje opgehaald en gebracht naar het super de luxe Kfar Maccabich Hotel.
We hebben een mooie kamer en jawel: warm water dat was geen vanzelfsprekendheid meer tijdens de afgelopen weken door Syrië en Jordanië. Eigenlijk hadden we verwacht dat de gids van de reisorganisatie ons informatie zou geven over het tijdstip van de wake-up call voor de volgende dag maar we zien niemand. Dan maar even bij de receptie informeren. Die weten ook nergens vanaf alleen dat er om 6:30 uur een wake-up call voor ons kamer staat gepland maar dat er in het restaurant wel een man zit die gids is en die morgen aan een rondreis Israël begint. Dus lopen we maar even naar die man toe, stellen ons voor en vragen wat de bedoeling morgen zal zijn. Nou de toon wordt al meteen gezet…. Onze gids antwoordt dat we morgen starten met een rondreis door Israël. Tja dat wisten wij ook die hadden we tenslotte een aantal maanden geleden zelf geboekt. Ons beeld dat de mensen hier niet zo vriendelijk en erg hautain zijn wordt weer bevestigd. We besluiten lekker te gaan dineren in het restaurant en we zien de volgende dag wel wat ons te wachten staat.