Pico heeft drie kratermeren waaronder Lagoa do Capitão. Dit kratermeer ligt in een beschermd gebied omgeven door groene weides. Er is een grote diversiteit aan inheemse vogels en trekvogels. Dit kratermeer is niet zo diep want in de zomer worden de koeien losgelaten om in dit meer verkoeling te zoeken. Moet een vreemd gezicht zijn….

We rijden vervolgens naar Sao Roque do Pico waar een oude walvisfabriek is te bezichtigen. Een boot met visser met harpoen herinnert aan de locatie waar de walvissen aan land werden gebracht. Er zijn verschillende plaatsen op de Azoren waar je de herinneringen aan de walvisvangst kunt horen of zien en waar de tijd reist naar de dagen dat er alleen “het land, de zee en de walvissen” waren, zoals oude mensen hier graag zeggen. Naast het museum in Pico Island, kun je ook de observatieplekken bezoeken, waar de jacht vroeger daadwerkelijk begon. Vroeger waren de vigiabewakers hier urenlang bezig met het spotten van een walvis met zijn verrekijker. Als ze er een zagen, lanceerden ze een raket, zwaaiden met een wit laken of maakten rooksignalen en bleven het dier observeren. Nadat het bord was gegeven, nam de bemanning hun boten mee de zee op en begon de zoektocht die uren, of zelfs dagen kon duren. Als ze een walvis vonden, begon er een onzekere vlucht tussen mens en dier. De jachtboten van de Azoren waren zwak en ouderwets, maar wel mooi en aërodynamisch. Zij hadden gewoonlijk 7 bemanningsleden, elk met hun eigen taken — één was de ,,baas”, vijf van hen roeiden, en één was verantwoordelijk voor het lanceren van de harpoen. De jacht was geen gemakkelijke taak. De boot moest de walvis stilletjes naderen totdat het bemanningslid (trancador) de ijzeren harpoen kon lanceren om hem te raken. Vanaf dat moment was de boot met een touw verbonden met het dier dat op de aanval reageerde, diep probeerde te duiken of wegzwom. De vervolging duurde voort tot de walvis dood was en naar land werd gebracht. Dit proces kon enkele uren of zelfs een hele dag duren, en het hoofddoel was om de longen van het dier te doorboren. Nadat de klus geklaard was, volgde een andere taak: ontmanteling van het lichaam van de walvis. Vet werd olie, werd geëxporteerd en gebruikt als brandstof en smeermiddel, of zelfs in de cosmetische industrie. De beenderen werden verpoederd en als meststoffen gebruikt. In gelukkige gelegenheden wanneer de walvisvaarders ambergris binnen de potvis vonden, verdubbelde de winst, aangezien deze substantie in de farmaceutische en kosmetische industrie, voor zepen en parfums werd gebruikt. In vele delen van de wereld zijn walvissen om spirituele of traditionele redenen bejaagd, maar hier op de Azoren bestond de praktijk om puur economische redenen. In die tijd was de economie van de Azoren volledig afhankelijk van de walvisvangst.