Quito
RONDREIS ECUADOR
Quito is de hoofdstad van Ecuador en werd in de 16e eeuw gesticht op de ruïnes van een Inca stad. De stad ligt op een hoogte van 2.850 meter. Ondanks de aardbeving in 1917 heeft Quito het best bewaarde historische centrum van Latijns-Amerika. De kloosters van San Francisco en Santo Domingo en de kerk en het jezuïetencollege van La Compañia met hun rijke interieurs, zijn pure voorbeelden van de ‘barokschool van Quito’. Dit is een mix van Spaanse, Italiaanse, Moorse, Vlaamse en inheemse kunst. De huizen van Quito zijn voornamelijk gebouwd in de oude Spaanse of Moorse stijl.
SCHIPHOL – OP WEG NAAR ECUADOR
17 APRIL 2003
Om 18:45 uur vertrekken we naar Schiphol waar we om 20:15 uur aankomen. Om 22:45 uur is het boarding-time bij Pier E8 en om 23:30 uur zijn we aan boord. We vertrekken vanaf de nieuwe polderbaan.
QUITO
18 APRIL 2003
Na ruim negen uur vliegen landen we ’s morgens om 3:30 uur lokale tijd op Bonaire. Onze horloges hebben we dan al 6 uur terug gezet. Het is heel benauwd en zo vroeg in de ochtend al 27 graden. We hangen een beetje rond op de luchthaven en na een uurtje (4:30 uur) vertrekken we naar de volgende bestemming Guayaquil, 2042 km vanaf Bonaire. Na zo’n twee en een half uur vliegen landen we op de luchthaven van Guayaquil. Onze horloges zetten we weer een uurtje terug. Het is dan 6:00 uur in de ochtend in Ecuador. Nu nog het laatste stukje vliegen, 272 km, voor we onze eindbestemming hebben bereikt, namelijk de hoofdstad Quito. We stijgen om 7:15 uur op en landen een half uur (7:30 uur) later op de luchthaven van Quito en zijn dan twintig uur onderweg! Nu nog de paspoortcontroles en de nodige stempels, maar we hebben zoals gewoonlijk weer eens de verkeerde rij uitgekozen na bijna een uur staan we om 8:30 uur buiten met onze koffers. We worden opgehaald door Metropolitan, de reisorganisatie in Ecuador en maken kennis met onze chauffeur Jorge, een aardige man en onze gids voor de komende dagen, Rosario, een leuke vrouw van rond de 45 jaar, goed Engels sprekend en heel vriendelijk.
Quito, de hoofdstad van Ecuador, ligt op de evenaar en is de op één na hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, nl. op bijna 3000 m hoogte. We merken het ook meteen! Het is hijgen geblazen bij de minst geringste inspanning. Volgens Rosario moeten we de komende dagen gewoon rustig aan doen en dan zijn we er zo aan gewend. Quito, met zo’n 1,8 miljoen inwoners, ligt er vanwege Goede vrijdag en Pasen verlaten bij. We zijn dan ook in een mum van tijd bij het super de luxe Marriott-hotel dat in de moderne zaken- en toeristenwijk van Quito ligt. Overal staan grote vazen gevuld met rozen, het ziet er prachtig uit; hier zullen we het de komende dagen wel naar ons zin hebben.
We komen een beetje bij van de lange vliegreis en verfrissen ons want om 11:30 uur worden we al opgehaald voor de Goede Vrijdag-processie in het oude centrum van Quito. Dat is ook de reden waarom we persé vandaag in Quito willen zijn.
Jorge, de chauffeur, zet ons even buiten het oude centrum af en we lopen hijgend met Rosario door de smalle steile straatjes naar het oude centrum. Een ongelooflijke drukte, de trottoirs en straten staan vol met mensen. Tussen die mierenhoop van mensen lopen weer allerlei verkopers die water, ijs, snoep, cola en paraplu’s verkopen. We hebben een mooi plekje langs de route bemachtigd. Om precies 12:00 uur start de processie vanuit de kathedraal op het Plaza de San Fransisco. De route is vijf kilometer lang en gaat door de smalle straatjes van oud Quito om weer te eindigen op het Plaza de San Fransisco, bij de kathedraal. De processiegangers gekleed in paars gekleurde gewaden, met een soort Klu-Klux-Clan-achtige uitstraling lopen vaak blootvoets als boetedoening deze tocht. Sommige met enorm zware kruizen op hun schouders en anderen weer met prikkeldraad op hun hoofd of om hun lichaam gewikkeld. Het is een grote eer om in deze processie mee te lopen. De processiegangers worden afgewisseld met militaire muziekkorpsen en zanggroepen.
Het hoogtepunt van de processie is wanneer het beeld van de Heilige Maagd Maria, wat normaal in de San Fransisco-kerk staat, en twee Christusfiguren op een soort karren, door de straten wordt getrokken door militairen. De beelden zijn versierd met bloemen en ballonnen (!). Deze beelden worden door militairen op de karren voortgetrokken door de straten om de emotionele bevolking die allemaal de beelden willen aanraken op een veilige afstand te houden. De mensen langs de kant gooien rozenblaadjes en munten naar de beelden, klappen en maken een kruisteken.
Als de laatste beelden en processiegangers voorbij zijn getrokken lopen alle toeschouwers, die op het trottoir staan, er achteraan richting kathedraal en dan weer naar het eindpunt, het Plaza de San Fransisco. Het is wel heel indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier hun geloof belijden. Maar tijdens de processie hebben de zakkenrollers in de drukte hun slag proberen te slaan. Helaas voor hen, maar gelukkig voor ons, is het niet gelukt. Maar de ritsen van onze jassen zijn open.
In de tijd dat de processie verder trekt, lopen wij naar het Plaza de San Fransisco om een hapje te eten. We vinden een leuk restaurantje op het plein en kunnen meteen schuilen want na een paar minuten komt de regen met bakken uit de hemel en het hagelt zelfs. Rond 15:45 uur komt de processie weer aan op het plein waar de beelden voor de San Fransisco kerk worden geplaatst. Nu wordt er een Heilige mis opgedragen in de kerk. Maar een klein gedeelte van de processiegangers met de loodzware kruizen heeft de hele processiegang van vijf kilometer volbracht. Het is een enorme drukte op het plein, verkopers, processiegangers en jawel ook zakkenrollers. Deze keer proberen ze hun slag te slaan om met een scheermesje de broekzak op John’s zijn knie open te snijden. Zo nauwkeurig. Gelukkig heeft John een voorgevoel als er een tijdje een aantal vrouwen allemaal om ons heen lopen en is hij ze te vlug af. De portemonnee is gered, maar zijn broek is naar de kl…..en de zakkenrollers zijn natuurlijk in de enorme mensenmassa nergens meer te bekennen. Ontdaan van hetgeen zich heeft voorgedaan willen we niet langer meer op het plein blijven er is toch niets meer te zien in de enorme drukte en gaan we terug naar het hotel waar we rond 17:00 uur aankomen. We eten nog wat en om 19:00 uur gaan we naar bed. We zijn doodmoe, slapen geblazen!
QUITO
19 APRIL 2003
We hebben allebei heerlijk geslapen, de klok rond! We staan om 7:00 uur op en gaan op ons gemak ontbijten. Om 9:00 uur worden we opgehaald door Jorge en Rosario voor een bezoek aan het oude koloniale centrum van Quito. Het is nog steeds heel rustig op de weg vanwege Paaszaterdag. We bezoeken als eerst het parlementsgebouw van Ecuador… hoewel parlementsgebouw, een uitgebrand bouwwerk is momenteel het enige wat ervan rest. Waarschijnlijk is deze brand een aanslag van de Colombiaanse rebellen. De onderzoeken zijn nog in volle gang. Nog wel in tact is het gebeeldhouwde fries waarin de geschiedenis van Ecuador is uitgebeeld op de lange weg naar onafhankelijkheid. Het is heerlijk weer, een zonnetje en bijna strak blauwe lucht. In 1822 maakte Ecuador zich los van de Spaanse onderdrukkers en werd onafhankelijk. In het hart van oud Quito houdt het Plaza de la Indepencia deze gedachte levend. Op het midden van het plein staat het onafhankelijkheidsmonument op een sokkel met de Heilige Maagd Maria met een condor aan haar voeten. De condor symboliseert de vrijheid en is ook verwerkt in de nationale vlag van Ecuador. Het gehele plein met aangelegen gebouwen staat op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De aan het plein gelegen kathedraal wordt alleen nog gebruikt voor officiële staatsaangelegenheden. Aan het plein ligt ook het Palacio Muncipal (het stadhuis), het aartsbisschoppelijk paleis waar momenteel in een gedeelte daarvan lunchrooms zijn gevestigd met wel de heel toepasselijke naam: Mea Culpa.
Eveneens ligt aan het plein het presidentieel paleis. Sinds 15 januari j.l. heeft Ecuador een nieuwe president, afkomstig uit het leger. Eigenlijk kun je wel zeggen dat Ecuador een militaire democratie is; de invloed van het leger is en blijft groot. Vanuit het presidentieel paleis lopen we rechtdoor de ‘straat van de zeven kruizen’ af. Alleen in deze straat staan zeven kerken. Zo’n 95% van de bevolking is rooms-katholiek en we hebben gisteren tijdens de Goede Vrijdag processie al gezien dat het geloof hier heel belangrijk is en overal wordt beleid. In de straat staat ook één van de mooiste kerken van Latijns-Amerika, de kerk La Compañia de Jésus. We mogen van de pastoor toch de kerk bezoeken ondanks de restauraties en de voorbereidingen voor Pasen. De voorkant van deze jezuïtische kerk is volledig vervaardigd van vulkanisch steen, maar nog spectaculairder is de binnenkant die overladen is met goud. Tot de hoofdattracties van La Compañia behoren het met bladgoud bedekte altaar en de muurschilderingen. Door de fraaie schilderingen op het gewelfde plafond heeft de kerk de bijnaam gekregen van de Sixtijnse Kapel van Quito.
Vanuit La Compañia de Jésus lopen we naar het Plaza de San Fransisco waar het gisteren nog een drukte van jewelste was tijdens de Goede Vrijdag processie. Nu is het plein bijna uitgestorven.
We merken dat we al wat beter gewend zijn aan de hoogte in Quito, we hijgen nog nauwelijks tijdens het lopen over de steile wegen naar het plein. Het centrale plein van de stad is vernoemd naar de oudste kerk van Ecuador, Monasterio de Fransisco. Op het plein probeert de arme bevolking van alles te verkopen aan de mensen die op het plein lopen of de kerk bezoeken. Het gemiddelde inkomen van de lage klasse bedraagt ca. $ 60 per maand. De middenklasse heeft een maandinkomen van zo’n $ 150. Om in Ecuador te kunnen overleven heb je minimaal $ 250 per maand nodig, volgens Rosario. Dit betekent dat de lage- en middenklasse vaak veel kinderen hebben die ook moeten proberen om geld te verdienen, door loten te verkopen, schoenen te poetsen of om zakkenroller te worden. Het trieste hiervan is dat ze door de vele kinderen die ze hebben in een vicieuze cirkel terecht komen. De kinderen krijgen geen opleiding, kunnen geen beroep gaan uitoefenen en zullen later ook weer veel kinderen hebben om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Maar je ziet ook vele oudjes hier over het plein met een grote plastic zak op hun rug waar hun hele bezit in zit.
Des te groter is de tegenstelling dan ook als je de kerk in gaat. Het is een en al goud wat in de kerk blinkt terwijl buiten op het plein voor de kerk de mensen moeten bedelen om wat voedsel of op allerlei andere manieren aan geld moeten zien te komen. Je ziet kinderen met baby’s op de rug schoenen poetsen of loten verkopen. Oude mensjes met kromme ruggen met hele stapels karton zie je moeizaam lopen en proberen om toch nog een stuk karton meer te dragen. Voor mij voelt dit absoluut niet goed!
We lunchen weer op het plein en rijden naar de heuvels van Cerro Panecillo waar de Heilige Maagd Maria beschermend uitkijkt over de bijna 2 miljoen inwoners die Quito inmiddels telt. Quito ligt in een bekken aan de voet van de 4790 m hoge vulkaan Rucu Pinchincha. Het beeld van Maria is een replica van het echte beeld wat in de San Fransiscokerk staat. Het beeld stelt niet zoveel voor maar het uitzicht vanuit hier is heel indrukwekkend. Door de enorme bevolkingsgroei zijn de huizen al ver de heuvels van de vulkaan genaderd. Ecuador wordt ook wel het land van de vulkanen genoemd waarvan er nog vele actief zijn. Je moet er niet aan denken als de Rucu Pinchincha tot uitbarsten komt. Een kleine uitbarsting vond plaats in oktober 1999. De stad werd toen bedekt met een paar centimeter vulkanische as. Op grond van de geografische ligging van de stad wordt aangenomen dat lavastromen geen gevaar vormen voor Quito. Maar de uitbarstingen gaan gepaard met schokken die de stad wel ernstig kunnen beschadigen. In de 14e en 15e eeuw kende de Pichincha een aantal grote uitbarstingen, die de stad met tientallen centimeters as bedekten. Sindsdien bleef de vulkaan meerdere eeuwen stil, en aangenomen werd dat de vulkaan dood was. Maar op 22 maart 1859 raakte een groot deel van Quito zwaar beschadigd door een nieuwe uitbarsting. Hoewel lavastromen geen gevaar vormen, zijn veel stadsbewoners toch steeds voorbereid op een nieuwe grote uitbarsting.
’s Middags moeten we terug naar het hotel, het regent en onweert te hard. Het heeft geen enkele zin om nog verder door het oude centrum te lopen. We verkennen het hotel verder want daar hebben we nog niet veel tijd voor gehad. ’s Avonds eten we in de bistro van het hotel waar een uitgebreid buffet is. We gaan maar weer vroeg slapen. Om 20:00 uur zijn we al in dromenland terwijl het buiten nog steeds onweert en hard regent.
LA MITAD DEL MUNDO
20 APRIL 2003
We hebben beiden slecht geslapen; maar slaapt men niet dat rust men toch! Het is vandaag Pasen. Om een beetje in de paasstemming te komen eten we bij het ontbijt een gekookt eitje, je moet toch iets, niet dan? Om 9:30 uur worden we door Jorge, onze chauffeur en Rosario, onze gids opgehaald voor een bezoek aan het monument van de evenaar, La Mitad del Mundo, zo’n 30 km vanaf ons hotel.
Het is zwaar bewolkt maar droog. Via een galerij met bustes van Franse en Spaanse wiskundigen die bevestigden dat dit punt het midden van de aarde is, de 0 breedtegraad lopen we naar het monument dat de plek markeert. Voor het monument op een hoogte van 2483 m staat een bord en een gele lijn, de evenaar, die de aarde in het noordelijk en zuidelijk halfrond verdeeld. Het monument is een bouwwerk van 30 m hoog met een enorme koperen wereldbol erop. Binnen in het monument is een museum waar de verschillende bevolkingsgroepen van de 21 provincies die Ecuador telt worden beschreven en toegelicht d.m.v. kleding, foto’s van feesten en het dagelijks leven. Met een lift kun je helemaal naar boven en heb je vanaf de wereldbol een mooi uitzicht op de bergachtige omgeving. Op 21 maart en 21 september staat de zon loodrecht op dit middelpunt van de aarde en is er geen schaduw te zien. Maar met de nieuwste meettechnieken blijkt dat het middelpunt van de aarde zo’n 240 meter noordelijker ligt. La Mitad del Mundo is vooral in het weekend een druk bezochte attractie. Souvenirwinkeltjes en restaurantjes zijn er in overvloed. We lunchen hier en krijgen van Rosario een certificaat dat we op het middelpunt van de aarde zijn geweest…. Altijd leuk voor het nageslacht. ’s Avonds eten we in het hotel en pakken onze spullen die we nodig hebben voor de komende twee dagen voor onze trip naar het noorden van Ecuador. Onze koffers laten we in het Marriott-hotel achter waar we dinsdagavond weer terug zullen zijn. We gaan op tijd naar bed want morgenvroeg start de dag al vroeg. De wekker staat op 6:15 uur.
