San Salvador - Bartolomé
RONDREIS GALAPAGOS-EILANDEN
San Salvador was het tweede eiland dat Charles Darwin in 1835 bezocht. Het eiland werd toen al heel lang geëxploiteerd; walvisvaarders en avonturiers haalden er zoet water, hout en schildpadden. Darwin ontmoette er Spanjaarden die hem een zoutmijn midden op het eiland lieten zien. Mijnbouw was er ook gedurende de jaren 1920 en opnieuw in de jaren 1960. In de jaren 1930 werd een poging ondernomen om het eiland blijvend te koloniseren, maar dit mislukte. Veel eerder, in de negentiende eeuw werden er geiten, varkens en ezels op het eiland los gelaten die er verwilderden. De introductie en verwildering van deze huisdieren had en heeft een groot ecologisch effect op de inheemse flora en fauna. In 1959 werd het eiland onderdeel van het Galapagos National Park. Het eiland is het meest door toeristen bezochte gebied van het nationale park.
Bartolomé Island is vernoemd naar Sir Bartholomew James Sulivan, een vriend van Charles Darwin die diende als hoofdlandmeter en tweede luitenant aan boord van de HMS Beagle . Bartolomé is een kaal eilandje in Sullivan Bay ten oosten van het eiland Santiago. Bartolomé is de thuisbasis van een kenmerkende en herkenbare plaats van de archipel: Pinnacle Rock. Pinnacle Rock, een vulkanische kegel, werd gevormd toen magma uit een onderwatervulkaan werd verdreven; de zee koelde de hete lava af, die vervolgens explodeerde, alleen om samen te komen en deze enorme rots te vormen die bestaat uit vele dunne lagen basalt. Bezoekers van Bartolomé herkennen het eiland en Pinnacle Rock misschien uit de kaskraker ‘Master and Commander’ uit 2003.
SAN SALVADOR – BARTOLOMÉ
5 MEI 2003
Om 6:00 uur staan we al op. We zijn vannacht naar San Salvador Eiland gevaren, het op één na laatste eiland van onze cruise. Het is heerlijk weer en na het ontbijt gaan we rond 9:00 uur al met de zodiac voor een natte landing naar het zwart gekleurde strand van Puerto Egas op San Salvador.
Op dit eiland is de vegetatie weer geheel anders. Op het eerste gedeelte van het eiland is er een rode gloed van planten enkel afgewisseld met een paar cactussen. Als we een stukje verder lopen, komen we langs de kust waar op de lavarotsen de rode Sally Lightfoot krabben nog roder lijken te zijn en we zien een gekroonde lavareiger, wachtend op het juiste tijdstip om zijn aanval op een vis in te zetten. Ook zien we hier pelsrobben. In tegenstelling tot de zeeleeuwen houden zij van de schaduw. Doordat de zee aan deze kant van het eiland de meest wonderlijkst gevormde grotten heeft gemaakt liggen hier veel pelsrobben. Met hoog tij laten ze zich tegen de kanten aanspoelen en als het tij is gezakt blijven ze in de schaduw liggen. Het lijkt net of ze naar boven zijn getakeld want het zeewater is zeker zo’n 3 meter onder hen. Een stukje verder zien we heel vertederend een zeeleeuwmoeder haar jong begroeten die ook net uit zee komt. We lopen weer verder en ineens zien we een hele hoop zeeleguanen algen eten.
Balancerend over de natte lavarotsen komen we dichterbij. Omdat het laag tij is zijn de met algen begroeide lavarotsen onder het wateroppervlak tevoorschijn gekomen en kunnen we van heel dichtbij zien hoe de zeeleguanen met hun platte bek de algen van de lava afschrapen te midden van wel honderden Sally-Lightfoot krabben. Dit is echt geweldig mooi. Het is bijna onrealistisch, zoals wij hier met zijn tweetjes staan, tussen de zeeleguanen en Sally-Lightfoots. We blijven hier nog even genieten voordat we op tijd terug moeten zijn bij zodiacs. Via het lavalandschap slenteren we na een tijdje terug naar de zodiacs. Het is heel goed te zien hoe de zee hier het landschap heeft bepaald. Zelfs in kleine plasjes zeewater leven zeeslakken. Als we weer op het zwarte strand van Puerto Egas aankomen zit er op een rots, onverstoorbaar, een bruine pelikaan. We zijn ons er van bewust dat dit het laatste eiland was waar we veel dieren hebben gezien en er ook tussen in hebben kunnen lopen.
Om 11:30 uur zijn we weer terug op het cruiseschip en zetten we koers naar onze laatste bestemming Bartolomé. Via mooie rotspartijen aan de kust van San Salvador bereiken we Bartolomé Eiland. Bartolomé is een klein eilandje wat bijna vast ligt aan San Salvador Eiland. De ‘attractie’ van dit eiland is een klim naar de top die op 114 m hoogte ligt, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op Pinnacle Rock, een sterk geërodeerde oude tufkegel en ook het symbool van het eiland. Maar daarvoor zullen we in de bloedhitte plateaus met zo’n 362 treden bedwingen. Om de schaarse vegetatie te beschermen heeft men trappen aangelegd om naar boven te komen. Een uur geleden is hier van een andere boot een passagier overleden vanwege de extreme hitte. Dus krijgen we van de gidsen te horen dat als het te heet is we onder geen enkel beding verder moeten gaan maar rustig terug moeten lopen naar de zodiac.
We gaan met een zgn. droge landing aan land en het lijkt wel een maanlandschap. Je ziet zo nu en dan een lavacactus en de tequilaplant die grijsgroen van kleur is. Heel zelden zie je een lavahagedis lopen. Ondanks het hulpmiddel van de trappen is het in deze hitte van wel 40 graden een hele prestatie om boven te komen. Met de nodige rustpauzes lukt het ons toch. Maar eenmaal boven is het uitzicht ook fenomenaal. We zien de Pinnacle Rock met Bartolomé Eiland en op de achtergrond San Salvador Eiland. Van dit uitzicht blijven we toch even genieten. Om 16:00 uur aanvaarden we de ’terugreis’. Het naar beneden gaan is toch een heel stuk makkelijker. Na een goed half uurtje staan we weer aan de voet van de planeet “Mars”.
Na de lunch is er nog een mogelijkheid voor de geïnteresseerden om een laatste panga-ride te maken op jacht naar pinguïns. Bij de kust van Bartolomé zouden er veel te spotten zijn. Nou dat hoeven ze tegen mij maar één keer te zeggen en ik heb mijn zwemvest al aan en sta vooraan; ik wil nog heel graag pinguïns zien. Jawel hoor, ook deze keer bingo! We zien er verschillenden. Pinguïns blijven hun leven lang bij dezelfde partner. Ze leggen hun eieren in diepe holen van de lavarotsen i.v.m. de temperatuur. Zowel het mannetje als het vrouwtje broedt op het ei wat soms een legsel van twee eieren kan bevatten. Met de laatste vissende pinguïns, krabben en bruine pelikanen nemen we helaas afscheid van dit fascinerende stukje natuur op aarde. Rond 17:15 uur zijn we weer terug op de Isabela II.
Die avond hebben we onze laatste briefing in de bar over het verloop van de dag van vertrek; hoe de uitscheping zal verlopen en hoe de koffers worden nagebracht. We eindigen in de bar met een Captain’s Farewell cocktail. Als we ons gaan opfrissen voor het diner om 19:45 uur, ligt er een uitnodiging in onze hut waarin we worden uitgenodigd om tijdens de afscheidsbarbecue op het dek, als gast aan de tafel van de kapitein aan te schuiven. Dan nog maar eens even extra de make-up en mijn kapsel checken……… het is een heerlijke barbecue, met veel vis en leuke gesprekken met de kapitein over het leven op een cruiseschip. Kortom een gezellige geslaagde avond.
We blijven die avond tot bijna 24:00 uur aan dek. We willen op onze manier afscheid nemen van een uniek stukje paradijs op aarde, waar we een week deel van uit hebben gemaakt. Onder het kabbelen van de golven komen veel herinneringen naar boven, de eerste zeeleeuwen op North Seymour, de komisch blauwvoet Jan van Genten met hun leuke paringsdansen en hun knalblauwe pootjes, de gemaskerde Jan van Genten met hun leuke fluitgeluiden, de grote rode opgeblazen keelzakken van de fregatvogels, de drakenkoppen van de zand- en zeeleguanen, de kleurrijke onderwaterwereld, het geklepper van de albatrossen tijdens hun ‘snaveldansen’, de zwaluwstaartmeeuwen die altijd om de boot vlogen, de pinguïns en zoveel meer!
BALTRA – QUITO
6 MEI 2003
We zijn al om 5:30 uur opgestaan om boven op het dek de zeelucht op te snuiven en te genieten van de vogels om de boot. De scheepsbemanning is net zoals elke dag al druk bezig met schrobben en het koperwerk poetsen. Voor hun is het een dag zoals alle anderen. Voor ons niet! Vannacht zijn we naar Baltra gevaren, ons begin – en eindpunt. na het ontbijt gaat voor de laatste keer ons zwemvest aan, de presentielijst hoeven we niet meer te tekenen…..en gaan we in de zodiac aan land. Onze koffers worden nagebracht en na een half uurtje zitten we weer in de bus op weg naar de luchthaven van Baltra. Onze vlucht naar Guayaquil en aansluitend Quito vertrekt om 10:45 uur. Onze horloges zetten we weer een uur vooruit voor de Ecuadoraanse tijd en om 15:00 uur landen we alweer in Quito. We worden naar ons hotel gebracht waar we een nacht zullen blijven.
QUITO – AMSTERDAM
7 MEI 2003
De volgende dag staan we al vroeg op, onze vlucht vertrekt om 7:40 uur. Een snel ontbijtje en op weg naar de luchthaven van Quito. Het inchecken verloopt soepel en voor we het weten zitten we al in het vliegtuig op weg naar Amsterdam. Onze vlucht duurt ongeveer 12 uur. Onze horloges zetten we weer 7 uur vooruit als we rond 13:00 uur landen op Schiphol.
Charles Darwin schreef nadat hij met de Beagle in 1835 voet aan land zette op de Galapagos Eilanden het volgende: “Bij het zien van al die toppen met kraters en de nog duidelijke aftekeningen van lavastromen, zijn wij geneigd aan te nemen dat de oceaan hier in een recente geologische periode vrij spel heeft gehad. Wij schijnen hiermee in ruimte en tijd dichterbij de oplossing te zijn gekomen van het mysterie van alle mysteriën: de eerste verschijning van nieuwe wezens op aarde”.
In de afgelopen week hebben we veel van deze verschijningen van ‘nieuwe’ wezens, die alleen maar op de Galapagos Eilanden voorkomen, mogen bewonderen; wat een voorrecht om daar deelgenoot van te kunnen zijn geweest. Als je eenmaal de Galapagos Eilanden hebt bezocht zal dit levenslang op je netvlies staan en in je geheugen zijn gegrift!