Santa Cruz
RONDREIS GALAPAGOS-EILANDEN
Santa Cruz is het belangrijkste toeristische centrum voor heel Galapagos, gezien de nabijheid van de luchthaven op Baltra in het noorden. Het is het enige eiland in de Galapagos waar toeristen gemakkelijk het binnenland en de hogere delen van een Galapagos-eiland kunnen ervaren. Santa Cruz heeft de langste verharde weg in de Galapagos, die van noord naar zuid over het eiland loopt en mensen vanaf de luchthavenveerboot bij het Itabaca-kanaal aan de noordkust naar de hooglanden en door een paar kleinere steden brengt op weg naar Puerto Ayora, de grootste stad van het eiland gelegen aan de zuidkust van het eiland in Academy Bay.
SANTA CRUZ
2 MEI 2003
Om 6:30 uur worden we weer gewekt met een romantisch muziekje en na het ontbijt verzamelen we ons weer bij de receptie. Presentielijst tekenen, geen zwemvest aan en deze keer niet in de zodiac maar we gaan via de loopplank aan land bij Puerto Ayoro, de haven op Santa Cruz Eiland. Wat een ontgoocheling om na al die dagen op zee tussen de dieren te zijn geweest, nu in een bus te moeten stappen.
De havenplaats Puerto Ayora is het eigenlijke centrum van de Galapagos Eilanden, hier woont namelijk meer dan de helft van de 15.000 inwoners van de archipel. Hier zijn ook hotels, souvenirwinkeltjes en zetelt het bestuur van het Nationale Park Galapagos. Een ander belangrijk instituut dat hier is gevestigd is het Charles Darwin Research Instituut. Dit instituut dient als opleidingscentrum voor natuurgidsen en talrijke wetenschappers uit de hele wereld, houden zich hier bezig met de flora en fauna van de eilanden, voeren fok- en teelprogramma’s uit en houden zich bezig met het uitwerken van voorstellen voor de oplossing van de vele problemen van de Galapagos. Een van de grootste problemen vormen de ratten en geiten op diverse eilanden. Zij vernielen de zeldzame vegetatie en de eieren van reuzenschildpadden en leguanen. Maar ik denk dat naast deze dieren de mens ook een steeds grote probleem gaat vormen. De bevolking groeit, heeft steeds meer woonruimte nodig, willen auto’s, meer luxe óók voor de toeristen etc. In dit instituut is ook Lonesome George te zien. Deze bijna 170 jaar oude schildpad leeft nog steeds en in het enige overlevende exemplaar van de ondersoort reuzenschildpad zoals die op het eiland Pinta leefde. Men probeert tot op de dag van vandaag een vrouwtje voor hem te vinden zodat dit type reuzenschildpad op de Galapagos in het wild kan blijven bewonderd.
In de bus rijden we naar de hooglanden van Santa Cruz. Het is heel benauwd, we voelen geen heerlijk zeebriesje meer. De vegetatie op Santa Cruz heeft al zeer te leiden gehad door de bevolking. Bij de twee reusachtige caldera’s van Los Gemelos (de tweeling) is nog wel wat te zien van de oorspronkelijke vegetatie. Een caldera of caldeira is een grote komvormige krater, gevormd door vulkanische activiteit. Deze twee caldera’s ontstonden door de instorting van de plafonds boven reusachtige onderaardse holten. We lopen hier een stukje verder en zien dat de bomen een soort bruine baardgroei hebben wat voor een spookachtig sfeertje zorgt. Maar ook tal van verschillende soorten varens. In deze vochtige, dicht begroeide gebieden van de hooglanden van Santa Cruz tref je soms de zeldzame rode vliegenvanger aan. Jawel wij behoren tot de ‘lucky ones’. Het prachtig gekleurde mannetje zien we in een boom, het zijn echte insectenjagers.
Vervolgens gaan we verder de hooglanden in op zoek naar de reuzenschildpadden. Galapagos staat voor het Spaanse woord schildpad. Scheepsbemanningen uit vroegere eeuwen stapelden reuzenschildpadden als levende conserven op in hun laadruimten. Alleen omdat deze dieren veel water en vet in hun lichaam kunnen opslaan. Hierdoor werd er een reuze aanslag gepleegd op de hoeveelheid reuzenschildpadden op de Galapagos en het feit dat er maar enkele de weg naar volwassenheid halen. Door de fokprogramma’s van het Charles Darwin Instituut probeert men diverse soorten te behouden. Reuzenschildpadden imponeren eigenlijk alleen al door hun afmetingen. Mannetjes kunnen een gewicht van wel 350 kg halen bij een pantserlengte van wel één meter. Ze kunnen wel 200 jaar oud worden! Vandaag hebben we als gids, Vanessa. Als we al een tijdje rondlopen denken we niet dat we een reuzenschildpad zullen zien. Vanessa meldt ons dat wanneer je denkt dat je er geen meer ziet, je ze ineens tussen takken in het gras ziet…. Jawel ze heeft gelijk. Opeens staan we oog in oog met een reuzenschildpad, geweldig! Een stukje verderop zien we er nog een paar. Onze dag kan ondanks die bus niet meer kapot.
Rond de middag lunchen we bij het Finch Bay Hotel en gaan we gelukkig weer met een zodiac terug naar het cruiseschip. Geen loopplank meer deze keer, zwemvest aan en varen maar. Die middag staat een excursie aan het Charles Darwin Instituut gepland, maar de zeeziekte begint zijn tol te eisen. Naar bed gaan is de beste oplossing. Bij wet is geregeld dat elk cruiseschip bij Santa Cruz voor anker moet gaan om medische hulp te bieden op het eiland omdat de meeste schepen een dokter aan boord hebben (ook die van ons). Maar eigenlijk is de belangrijkste reden van economische aard omdat de toeristen op dit eiland kunnen shoppen.
Na het innemen van goede medicijnen is het toch mogelijk om van een mooie zonsondergang te genieten. Na de briefing en het diner gaan we maar op tijd naar bed. Morgen moeten we weer kiplekker zijn want dan staat er weer een mooie dag op het programma!
Die nacht waren we naar een van de noordelijkst gelegen eilanden, Genovesa. Dit is niet helemaal ongevaarlijk omdat we via een ondergrondse krater de natuurlijke haven binnen varen. Aan weerszijden van het schip heeft de kapitein maar 7 meter ‘spel’. Via allerlei meetinstrumenten moet hem dit lukken. We zullen het vanzelf gaan merken, maar eerst slapen geblazen.
