Floreana
RONDREIS GALAPAGOS-EILANDEN
Floreana Island heeft misschien wel de meest interessante menselijke geschiedenis van alle Galapagos-eilanden. Het is de locatie van het eerste “postkantoor”, opgericht in 1793 door walvisjagers, en het was de thuisbasis van de eerste Galapagos-bewoner – een gedurfde Ier genaamd Patrick Watkins die daar woonde van 1807-1809.
Floreana was het eerste eiland dat in 1832 door Ecuadorianen werd gekoloniseerd. Het was een strafkolonie die door gebrek aan zoet water niet lang stand hield. In 1924 werd daar door Noorse immigranten een visconservenfabriek opgericht; het duurde maar een paar jaar. Een paar jaar later arriveerde Friedrich Ritter, een Duitse arts, met zijn vrouwelijke metgezel Dore Strauch, die leed aan multiple sclerose. Ritter, een arts in de holistische geneeskunde, verwijderde al zijn tanden en nam een roestvrijstalen kunstgebit mee om tandheelkundige complicaties te voorkomen. Samen legden ze een zeer succesvolle tuin aan en leefden ze van het land.
Een zwangere Margret Wittmer arriveerde in 1932, met haar man Heinz en haar stiefzoon Harry. Ze bouwden een huis en vestigden ook een agrarische levensstijl voordat ze het leven schonken aan hun zoon Rolf, de eerste persoon die op Galapagos werd geboren.
Floreana is het meest bekend als de locatie van verschillende mysterieuze verdwijningen in de jaren dertig – degene die de meeste aandacht kreeg was die van een vermeende Oostenrijkse barones, die kort na de Wittmers was aangekomen met haar drie bedienden.
FLOREANA
1 MEI 2003
Om 6:00 uur hebben we al een wake-up call, maar dit keer met een rustig muziekje. Na een kopje koffie/thee gaan de zwemvesten aan en tekenen we de presentielijst. We stappen in de zodiac, wat steeds makkelijker gaat, en om 6:30 uur staan we al op Floreana Eiland. Vannacht zijn we namelijk van Española naar Floreana gevaren.
Floreana is een van de vroegst bewoonde eilanden op Galapagos. We hebben een ‘natte landing’ bij Punto Cormorant. Punto Cormorant, aan de noordkust van Floreana gelegen, is een smalle landtong met strand aan weerszijden, waar een zeeleeuwenkolonie huist. Een korte wandeling leidt ons eerst naar een mangroven omzoomde brakwaterlagune en haar bewoners: steltlopers, stormvogels en flamingo’s. Dit is ook de enige plek op de Galapagos waar je flamingo’s aantreft. Er leven hier permanent zo’n 100 flamingo’s. In de verte zien we een aantal roze flamingo’s in het water. Het valt eigenlijk een beetje tegen omdat we zo verwend zijn geraakt door de dieren hier in zo’n grote getalen te zien en zo dichtbij bij ze te kunnen komen. We lopen verder over het pad en aan het eind ervan ontvouwt zich voor onze ogen een sneeuwwit strand waar waterschildpadden hun eieren leggen. De fregatvogels, met hun rode keelzakken, vliegen continue over de nesten waar de eerste schildpadjes al uit de eieren zijn gekropen naar de zee. Er is maar een klein deel wat de zee zal halen, de rest valt ten prooi aan de rovers van dit eiland, de fregatvogels.
Op het strand zien we hele kleine krabbetjes lopen. Ze leven van algen die tussen de zandkorrels zit. Zijn schelp is eigenlijk een soort ‘huurhuis’. Zodra hij groter wordt en zijn huis(schelp) te klein gaat hij gewoon op zoek naar een groter huis ofwel een grotere schelp. Maar waar water is, zijn ook de Sally Lightfoot krabben. Hun rode kleur steekt extra fel af tegen de zwarte lavarotsen.
Als we teruglopen naar de zodiac zien we nog een aantal Darwinvinken. Darwin ontdekte dat op de verschillende eilanden, door hun geïsoleerde ligging, de vinken zich na verloop van jaren en jaren, hadden ontwikkeld tot een nieuwe soort, die zich geheel hadden aangepast aan de omstandigheden van het door hun bewoonde eiland ofwel de evolutietheorie. Zo zijn er bijvoorbeeld cactusvinken, die van cactussen leven maar ook vampiervinken. Deze vampiervinken gingen omdat ze geen voedsel konden vinden het bloed van de Jan van Genten en meeuwen drinken door bij het verendek van de vogels net zolang te pikken dat er bloed verscheen. Maar er zijn ook vinken die met een takje of cactusstekel insecten uit holten pikken. Er zijn in totaal 13 verschillende vinken op de Galapagos.
Rond 8:15 uur zijn we weer terug aan boord voor een heerlijk ontbijtje boven op het dek.
Tegen 11:00 uur maken we een tochtje met de glasboot bij Devil’s Crown. Dit is een vulkaankrater die uit zee opsteekt. Dit gebied zit vol kleurrijke tropische vissen, zeeschildpadden en haaien. Helaas geen haaien gezien, wel een rog en allerlei kleurrijke tropische vissen. Fantastisch. Jammer dat ik alleen de Engelse vogelnamen heb geleerd en niet de Engelse vissennamen! Na ons tochtje met de glasboot varen we weer terug naar het cruiseschip waar Pepe al weer klaar staat met een glas ijsthee en een snack.
Tijdens de lunch varen we naar de noordelijke kant van Floreana Eiland waar we om 15:30 uur aan land gaan voor een bezoek aan Post Office Bay. Al op het eind van de 18e eeuw werd hier door Britse walvisvaarders een poststation gevestigd. Om de onderlinge verbinding en ook die met andere delen van de wereld in stand te houden plaatsten ze op deze plek een houten kist waar iedereen zijn berichten in kan achterlaten. De bemanningen van passerende schepen gingen dan kijken of er ‘post’ voor hen in de kist zat of dat de bestemming van een brief op hun route lag. Nog steeds wordt deze traditie door toeristen die de Galapgos bezoeken voortgezet. Lobo en Vanessa, de gidsen, lezen een heel aantal woonplaatsen op die op de ansichtkaarten staan geschreven. Er zijn er een paar ansichtkaarten die door andere reizigers mee worden genomen om in hun land af te geven of te posten. Wij laten ook een kaartje achter, heel benieuwd of dat ooit aan zal komen. Als we Post Office Bay verlaten, staat er ineens een grote blauwe reiger, die gewoon blijft staan als een fotomodel om te poseren voor een mooie foto.
Dan maken we ons op voor een panga-ride bij La Loberia. Een panga is een soort buitenboord aangedreven rubberboot, waar we met groepjes van zes personen ingaan en natuurlijk de gids. La Loberia is een stuk van de kust dat is vernoemd naar het grote aantal zeeleeuwen die hier te zien zijn op de rotsen, in het water en duttend op het zand. Ondanks het feit dat het buiten de grenzen van het Nationaal Park gebied ligt zorgt het parkpersoneel toch voor het onderhoud van dit stuk kust.
Er is inderdaad een grote zeeleeuwenkolonie en als je ziet hoe ze zwemmen in het water, schitterend. Het zijn echte water-acrobaten. Maar opeens horen we het gebrul van een grote stier die op de lavarotsen verschijnt om te kijken of niemand zijn territorium betreedt. Dat zijn dus echte grote jongens! Hier zien we weer een heel andere vegetatie dan op de andere eilanden. Hier zien we lavarotsen, een enkele struik en grote cactusbomen waar de zeeleeuwen lekker onder liggen te zonnen.
Hierna varen we per panga naar Baroness Observatory waar in de buurt veel waterschildpadden zijn te zien. En jawel, telkens zie je opeens de kopjes van de waterschildpadden boven het wateroppervlak uitkomen. We gaan aan land bij Baroness Observatory waar we de berg beklimmen om vandaar een mooi uitzicht te hebben. De klim is de moeite waard! In 1929 probeerden twee Duitsers, die de beschaafde wereld de rug hadden toegekeerd, hun geluk te vinden op Floreana Eiland. In 1932 was hun rust over en vestigde zich nog een Duits echtpaar met hun 13-jarige zoon op het eiland, de familie Wittmer. Maar het leven op het eiland was niet zo paradijselijk als ze zich hadden voorgesteld. Er moest keihard gewerkt worden om in leven te blijven. Na een tijdje kwam er ook een barones met haar drie minnaars op het eiland wonen. De barones riep zichzelf uit als heerseres van het eiland en alle andere bewoners zag zij als haar onderdanen. Het lag in haar bedoeling om op Floreana een hotel te bouwen voor miljonairs. Hier kwam niets van terecht, terwijl de jaloezie en de gevechten van de drie minnaars om de gunst van de barones steeds heviger werden. Uiteindelijk verkoos zij één van de drie minnaars, waarna ze na een tijdje spoorloos zijn verdwenen. Er is nooit meer iets van de barones en haar minnaar vernomen. De anderen op het eiland stierven allemaal een raadselachtige dood. Alleen de familie Wittmer bleef over en daarvan leeft inmiddels de derde generatie op Floreana Eiland.
Rond 17:30 uur zijn we weer terug aan boord en zetten we direct koers naar het eiland Santa Cruz. We gaan eerst maar snel douchen want om 18:45 uur hebben we een briefing over het programma van de volgende dag. Hierna gaan we weer heerlijk dineren en niet te laat naar bed. De buiten- en zeelucht maakt je toch wel moe. Maar doordat de zee zo onrustig is, werken mijn tabletten tegen de zeeziekte niet echt. Dus gaan we maar weer terug naar het dek voor wat frisse lucht. Om 21:30 uur gaan we voor anker bij het eiland Santa Cruz. De zee is gelukkig een heel stuk rustiger geworden. Om 22:15 uur duiken we weer onze hut in en gaan slapen.