Via het park lopen we naar de Izaäk-kathedraal. Zoals zo vaak is een kerk de afgelopen dagen onze schuilplaats geweest; ook nu. De naamdag van de heilige Sint Izaäk van Dalmatië valt op dezelfde datum als de geboortedag van Peter de Grote: 30 mei (volgens de oude kalender). Daarom liet de tsaar in 1707 een houten kerk bouwen ter ere van deze Izaäk, die in die tijd een onbeduidende heilige was. Enkele jaren later trouwde hij in deze kerk met Catharina. In 1735 werd de kerk door brand verwoest. Er werden diverse pogingen ondernomen om een nieuwe kerk te bouwen, maar pas in 1818 werd aan architect Auguste de Montferrand opdracht gegeven voor de bouw van de huidige kathedraal. De bouw duurde veertig jaar. De bouw van de kolos op zich al was een hele prestatie. Er waren in totaal 24.000 boomstammen nodig voor de grondfunderingen. De bodem was er namelijk heel moerassig. Heel uitzonderlijk was dat eerst de granieten pilaren werden geplaatst. Het gebouw zelf weegt 300.000 ton en biedt plaats aan 14.000 mensen. Het interieur van de kathedraal beslaat maar liefst vier km2. De binnenmuren zijn versierd met veertien kleuren marmer, halfedelstenen en mineralen. Officieel is de kerk nog altijd een museum, met talloze 19de -eeuwse kunstvoorwerpen. Na de communistische machtsovername werd deze kathedraal niet meer gebruikt voor religieuze erediensten; het werd een ‘Museum van het Atheïsme’. Tegenwoordig worden er wel weer kerkdiensten gehouden, zij het alleen op hoogtijdagen. Voor het vergulden van de koepel werd meer dan honderd kilo goud gebruikt. Tijdens de belegering van Leningrad werd de koepel zwart geverfd om te voorkomen dat het een gemakkelijk te herkennen doelwit zou zijn. Toch werd de kerk wel beschadigd door Duitse beschietingen.
Van een afstand zou je denken dat de wanden en koepels zijn beschilderd. Maar niets is minder waar. Het zijn allemaal mozaïeken die op zo’n kunstige wijze zijn gemaakt. De verschillende kleuren werd gemaakt door bij glas oxydanten toe te voegen zoals kobalt of koper. De gouden mozaïeken werden gemaakt door tussen twee stukjes glas bladgoud aan te brengen voor extra schittering en bescherming. Hierdoor kon men de vochtigheid onder controle krijgen wat met schilderingen niet was gelukt. Ook werd er om de mozaïeken te lijmen op de achtergrond bijenwas gebruikt wat door de temperatuur (warmte) en vochtigheid in de kerk na een bepaalde tijd een honingzoete lucht gaf wat het paradijs voorstelde. De figuren in de koepel zijn de 12 apostelen en in de vier nissen om de hoofdkoepel de vier evangelisten. In de koepel hangt een zilveren duif, die de Heilige Geest symboliseert. De zuilen bij de iconostase zijn gemaakt van malachiet en lapis lazuli en bestaan ook helemaal uit mozaïeken. Het glas-in-loodraam is heel uitzonderlijk want die zie je nooit in orthodoxe kerken. Bij de iconostase zie je links de maagd Maria met rechts van haar Peter de Grote. Rechts van de deur zie je Jezus, de Heiige Izaäk, waar de kerk aan was opgedragen, en rechts van hem St. Nicolaas. De architect van de kerk werd hier niet begraven hoewel hij dat graag wilde omdat hij katholiek was en dat ging niet samen in een orthodoxe kerk.